DEEL 1: 'SPELTHERAPIE MET KINDEREN' - HOOFDSTUK 1

DE OLIFANT

ALLES OP ZIJN TIJD

Het is alweer bijna drie uur in de middag, wat gaat de tijd toch snel. Ik kijk nog even om mij heen of de spelkamer van de praktijk in orde is. De kan met limonade staat klaar, de acht snoepjes waarvan Bart er vier mag uitzoeken, liggen in een bakje op tafel. Deze afspraak verdient straks nog wel enige uitleg. Het theewater kookt en verder voel ik altijd een gezonde spanning in mij opborrelen omdat deze jongen, acht jaar oud, voor het eerst bij mij in de spelkamer komt.
Ter voorbereiding op deze sessie heb ik natuurlijk eerst het hele dossier van Bart doorgenomen en de verhalen en gebeurtenissen die ik lees liegen er niet om. Ik ben reuze benieuwd hoe hij zich straks gedraagt. Wil hij wel naar binnen, gaat hij spelen, of wil hij eerst met mij praten? Verstopt hij zich direct of rent hij regelrecht op de snoepjes af?

Het bakje snoepjes werkt bij kinderen vaak uitnodigend waardoor ze al snel naast mij aan tafel schuiven. Ik heb dan de mogelijkheid om beter in te schatten in welke gemoedstoestand kinderen bij mij binnenkomen. Durven ze mij iets te vertellen? Vragen ze om een snoepje of pakken ze meteen het hele bakje en gaan ze ermee vandoor? Nemen ze de tijd om er eentje uit te kiezen, of wachten ze geduldig het moment af waarop ik aangeef dat het kind er vier mag pakken? Het ene kind vraagt zich verbaasd af waarom het er maar vier mag hebben, het andere kind roept enthousiast: 'Vier? Tjonge, zoveel!'

Na een hulpvraag en een intakegesprek met de moeder van Bart wordt besloten dat Bart in aanmerking komt voor een wekelijkse sessie speltherapie. Ik ben benieuwd, het hele proces van een behandeling is altijd weer nieuw.

De bel gaat, ik open de deur en hard stampende voetstappen denderen de trap op. Voordat ik er erg in heb staat daar een hijgende Bart aan mijn rok te trekken. 'Hoi, ben jij Bart?' De jongen knikt bevestigend. 'Ik heet Annelies en wat ben je snel naar boven gerend, waar is mama?' Bart kijkt mij vluchtig aan. 'Die komt zo, ze fietst nooit zo hard want ze is heel moe, maar kijk Annelies, ik ben de eerste, de beste, de sterkste en kan ook wel alleen naar u toe komen hoor, goed van mij he?' Kruipend probeert hij zich langs mij heen te wurmen om vervolgens gladjes naar binnen te rennen, maar daar steek ik een stokje voor en houd hem tegen. 'Nee Bart, we wachten netjes op jouw moeder, we hebben de tijd!'
Ik buk me, steek mijn hand uitnodigend naar hem uit en probeer oogcontact met hem te krijgen wat amper lukt. 'Je bent hier welkom hoor Bart, zullen we samen naar beneden gaan om te kijken waar mama blijft?'

We wachten buiten en al snel komt ze er aan. Puffend en met een bezweet gezicht zet de moeder haar fiets tegen de muur. 'Hier ben ik dan eindelijk, heerlijk, zometeen eens een uurtje voor mezelf Annelies, je weet nog niet half wat ik met die jongen te verstouwen heb, maar daar kom je zelf wel achter.' Bart rent alweer naar boven. 'Kom Annelies, kom, wij gaan spelen!'
Ik proef zijn ongeduld maar richt mij eerst op de moeder. 'Daar is de wachtkamer, ga lekker zitten, hier is wat te lezen en wil je een kop thee?' 'Graag!'
'Bart, ik haal thee voor jouw mama, ik ben zo terug.' 'Nee, ik ga met jou mee!'
'Wacht hier maar bij mama, tot zo.'
Gelukkig luistert hij. Hopelijk wordt het voordat we beginnen niet meteen een drama.
Wanneer ik met een kop thee naar beneden loop zie ik dat Bart al staat te trappelen van ongeduld. Hij trekt weer aan mijn rok 'Kom Annelies, kom snel' en hij racet naar boven. Daar gaan we dan.

...

DEEL 2: 'KINDSDELEN IN VOLWASSENEN (DIS)' - HOOFDSTUK 6

'JE MAG ER ZIJN!'

Zijn haren strak naar achteren gekamd, keurig in het pak, de stropdas voorbeeldig om zijn hals geknoopt, zijn knieën tegen elkaar aan, zit hij daar. Zijn voeten dragen glimmende puntschoenen met zachtblauwe sokken die erbovenuit steken. Rechtop, met zijn rug, stijf tegen de bovenkant van de stoel aangedrukt, zit hij mij rustig te observeren. Zijn wijze en vriendelijke ogen kijken naar mijn gezicht, gaan richting mijn voeten, naar mijn handen en weer terug.
'Neem gerust de tijd Klaas om te kunnen zien wie je voor je hebt, dat doe je goed.'

Tijdens ons eerste belmoment vertelde hij mij dat zijn hart bij de zakenwereld ligt. Hij denkt te weten geen vijanden te hebben en volgens zijn bescheiden mening kent men hem als een geliefd, geduldig en mooi mens. Al vrij jong is hij er in geslaagd zijn schaapjes op het droge te hebben, hij heeft een prachtig huis, geen geldzorgen en aan leuke feestjes geen gebrek.
Waar is hij naar op zoek, wat drijft hem om bij mij aan te kloppen? Wat hoopt hij te vinden? 

Op zijn voorhoofd parelen zweetdruppels en wat geïrriteerd tovert hij een keurig opgevouwen zakdoek uit zijn broekzak tevoorschijn waarmee hij zijn voorhoofd quasi voorzichtig afveegt. Mag ik dit niet zien van hem? 'Als je het te warm vindt, schuif ik het raam iets open hoor.' Hij schrikt. 'Nee, laat alsjeblieft alles dicht bij dit vertrek.' Ik kijk hem vragend aan 'Ẃat brengt jou hier Klaas?' 'Dat ga ik je vertellen. Een paar maanden geleden kwam een goede vriend bij mij op bezoek. Hij had een aantal boeken onder zijn arm en drong er bij mij op aan die boeken nu eens echt te gaan lezen in plaats van wat ik meestal doe, ze vluchtig doorbladeren, naast mij neerleggen om er daarna nooit meer in te kijken. 'Klaas', zei hij, 'wat hier allemaal instaat zou weleens een verklaring kunnen zijn voor al jouw stil leed, je onverwachte paniekaanvallen, tijd die je kwijtraakt, onbekende angsten waar je al jaren aan lijdt, nachtmerries die je wakker houden. Man, doe je ogen open, het wordt steeds erger!' 'Ik weet nog Liz dat ik ze heb aangepakt, de boeken naast mij heb neergelegd en hem een wijntje aanbood.'
Klaas kijkt mij aan, zucht en dept zijn glanzend zweterig voorhoofd weer droog. 'Om een lang verhaal kort te maken Liz, ik was die boeken, door jou geschreven, eerlijk gezegd allang weer vergeten, maar op een avond viel mijn oog er weer op en ben ik gaan lezen. Wat mij nog nooit is overkomen, ik kon niet meer stoppen met lezen. Inmiddels zag ik het ochtendlicht alweer door mijn ramen naar binnen schijnen, overigens is dat niet vreemd voor mij hoor, maar werkelijk, je beide boeken heb ik als het ware op zitten eten. Ik las de inhoud alsof het over mij ging en dacht, hoe weet ze dit van mij? Ik nam een douche en plotseling bleek het middag te zijn. Waar was de ochtend gebleven? Dikke paniek in mijn hoofd, ik was gewoon die hele ochtend kwijtgeraakt. Ik heb je daarna gebeld en nu kan ik mij haast niet voorstellen dat ik bij jou zit, Ik ben toch werkelijk hier bij jou?'
'Ja zeker Klaas, je zit hoog en droog bij me en je bent van harte welkom. Ik vind het dapper van je dat je deze stap voor jezelf hebt gemaakt.'

...

'Te Pijnlijk voor Woorden' is te bestellen voor €20,- inclusief verzendkosten. Bestellen kan via e-mail naar liz@lizberghuisboeken.nl of via de webshop van Triple Boeken